Άρθρο του Σπύρου Τζόκα* στην Εφημρίδα των Συντακτών Συμβαίνει κάποιες φορές και αυτό: ενώ στο γήπεδο παίζεται καλή μπάλα, στην εξέδρα κάποιοι μπαχαλάκηδες αναστατώνουν το γήπεδο και η προσοχή στρέφεται σ’ αυτούς και όχι στο παιχνίδι. Και το ρητορικό ερώτημα τότε είναι: Συμφέρει την ομάδα αυτή η κατάσταση; Προφανώς και όχι. Εκτός αν είναι υποκινούμενοι από τη διοίκηση. Ας κάνουμε τώρα προβολή αυτής της εικόνας σε ένα πιο σοβαρό τοπίο, στο πολιτικό και συγκεκριμένα στον ΣΥΡΙΖΑ. Συμφέρει κάποιοι «μπαχαλάκηδες» να αναστατώνουν το κόμμα; Στην αυτοδιοίκηση αναφέρομαι. Οχι σαν κάτι ιδιαίτερο ή μοναδικό, αλλά σαν παράδειγμα για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε, καθώς τώρα είναι και στα πάνω της λόγω των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών.
Στην αυτοδιοίκηση που ομολογουμένως λειτουργούσε συλλογικά, δημοκρατικά και με έμπνευση, παράγοντας προγραμματικό λόγο με άψογες διαδικασίες, που επικροτήθηκε ομόφωνα από την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος. Αυτά μέσα στο γήπεδο… Η εξέδρα όμως έστρεψε την προσοχή αλλού. Το ελάχιστο, κάποιοι ατυχείς χειρισμοί δηλαδή, σκέπασε το μείζον, την ιδεολογική μας ηγεμονία στον χώρο της Αυτοδιοίκησης.
Νομίζω ότι πρέπει να συστηθούμε και πάλι στην κοινωνία. Αλλά πώς; Το γνωρίζουμε το μπόι μας; Παράγουμε πρωτότυπο και ελκυστικό πολιτικό λόγο; Δουλεύουμε συλλογικά και με ανιδιοτέλεια; Σεβόμαστε τους συντρόφους μας; Η ταπεινή μου γνώμη, σύμφωνα με την ορολογία του συρμού, είναι ότι είμαστε κάτι παραπάνω από αυτό που φαίνεται στην κοινωνία. Γιατί το λέω αυτό; Δεν έχουμε συστηθεί κανονικά σε αυτήν… παραμένουμε δέσμιοι του ρομαντικού, πέτρινου κατ’ άλλους, παρελθόντος, με συστολές, αλληλοαναιρέσεις και συμπλέγματα και, πρόσφατα, με συμπεριφορές που δεν συνάδουν με το αξιακό φορτίο της Αριστεράς.
Και εξηγούμαι: Επαίρεται για παράδειγμα στις ανούσιες αυτές συζητήσεις στα Μίντια ο μνημονιακός κυβερνητικός τάδε ότι εμείς θέλουμε αυτοδιοίκηση ανεξάρτητη, ακηδεμόνευτη, χωρίς χρίσματα και άλλες τέτοιες μπουρδολογίες και κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ορίζει από τα γραφεία τους υποψήφιους περιφερειάρχες και δημάρχους. Στην ανείπωτη και ανιστόρητη αυτή θρασύτητα μπορεί κάποιος να αντιδράσει με δύο τρόπους. Ο ένας είναι η απόλυτη περιφρόνηση του τύπου… «έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» ή «κοίτα ποιος μιλάει» και ο δεύτερος να απαντήσει στην ουσία του θέματος και να πει όλα αυτά που συμβαίνουν χρόνια στον χώρο αυτόν της Αριστεράς και θεωρούνται απλησίαστες πολυτέλειες για τους πολιτικούς χώρους αυτών.
Ναι, όλα αυτά που γνωρίζουμε καλά, αλλά δεν τα συνομολογούμε. Αυτό σε γενικές γραμμές που ακόμα πιστεύουμε και πράττουμε: την υιοθέτηση, δηλαδή, της συμμετοχικής, κινηματικής εκδοχής της αντιπροσώπευσης και την απόρριψη της σχετικής αυτονομίας του κεντρικού πολιτικού. Μήπως δεν εφαρμόζεται αυτό εδώ και χρόνια στις αυτοδιοικητικές αλλά και στις άλλες εκλογές; Τα μέλη του κόμματος, αλλά και ανένταχτοι πολίτες δεν αποφασίζουν εδώ και χρόνια για τους υποψηφίους μας; Με εσωτερικό δημοψήφισμα δεν επιλέγονται οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές μας;
Δεν θέλω να προχωρήσω σε πλείστα όσα παραδείγματα, τα οποία είναι μακράν της κουλτούρας των άλλων πολιτικών χώρων και γι’ αυτό είμαστε περήφανοι. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλα είναι σωστά. Αυτό θα ήταν ύβρις, αλλά όχι να επαίρονται αυτοί που ούτε καν γνωρίζουν τέτοιες διαδικασίες.
Να επαίρονται αυτοί που μηχανεύονται τρόπους να αιφνιδιάσουν τον αντίπαλο. Από αιφνιδιασμό σε αιφνιδιασμό… από μεθόδευση σε μεθόδευση. Με νομοθετική ρύθμιση αλλάζουν τις ημερομηνίες των εκλογών, για να συμπέσει ο β΄ και όχι ο α΄ γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών με τις ευρωεκλογές στις 25 Μαΐου, αλλάζουν και τη διαδικασία των ευρωεκλογών καθιερώνοντας τη σταυροδοσία. Ολα αυτά 100 μέρες πριν από τις ευρωεκλογές και χωρίς να έχει προηγηθεί οποιοσδήποτε διάλογος στα κόμματά τους, στο Κοινοβούλιο, πόσο μάλλον και έξω από εκεί.
Για να απαντήσει, όμως, κάποιος σ’ αυτά πρέπει να γνωρίζει, ώστε να υπερβεί τα εσκαμμένα και τα γενικόλογα και να στριμώξει τον αυθάδη στην ουσία του θέματος. Και, δυστυχώς, κάπου σ’ αυτό μπλοκάρουμε. Δεν έχουμε καν μπει στον κόπο να διατάξουμε τις δυνάμεις μας, οι οποίες είναι ισχυρές. Δεν αξιοποιούμε τον κόσμο μας και πέφτουμε στην παγίδα του φαίνεσθαι και του παραγοντισμού… Και εδώ υπάρχουν αρκετά παραδείγματα. Μερικές φορές προχωρούμε ακόμα χειρότερα και τραυματίζουμε τους ανθρώπους μας, με τις πράξεις και τις παραλείψεις ή με το μεθύσι της εφήμερης εξουσίας… Και εδώ, δυστυχώς, πολλά τα παραδείγματα και απίστευτοι παραγκωνισμοί. Κάποιοι μοιάζουν με οδοστρωτήρες του αμοραλισμού και κάποιοι άλλοι θεόσταλτοι κομματικοί βαστάζοι που ραβδίζουν όσους διαλέγονται διαφορετικά.
Αρκεί ώς εδώ… χωρίς παραδείγματα.
Τελειώνω με το απλό συμπέρασμα. Οφείλουμε να συστηθούμε και πάλι στην κοινωνία που δοκιμάζεται. Με λόγο και με πράξη, διά του παραδείγματος που έλεγε και ένας αγαπημένος μου καθηγητής. Και όταν σε γνωρίσει η κοινωνία διά του παραδείγματος, τότε σου συγχωρεί και λάθη και παραλείψεις και συντάσσεται… είναι μαζί σου.
* Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ. Συντονιστής Τμήματος Αυτοδιοίκησης
