Το κείμενο δόθηκε στην ΑΥΓΗ στις 3/7/2012 αλλά για τεχνικούς λόγους δεν δεν έγινε δυνατή η δημοσίευση του. Κρίνω σκόπιμο επειδή η τελευταία Σύνοδος Κορυφής είναι ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα της περιόδου να συμβάλω στον σχετικό προβληματισμό μέσα από την ηλεκτρονική οδό έστω και καθυστεριμένα.
Η ιστορική Σύνοδος κορυφής κατέληξε.
Η κεντρική επιλογή της Μέρκελ και των τραπεζιτών, δηλαδή η οικονομική διακυβέρνηση που έχει ως θεμελιακό της χαρακτηριστικό το νέο Σύμφωνο για την Δημοσιονομική Σταθερότητα και ο έλεγχος των οικονομικών πολιτικών από το Συμβούλιο για το Ευρώ, θα παραμείνουν ο βασικός οδικός χάρτης για την Ευρωζώνη.
Έναντι αυτού, Ιταλία και Ισπανία θα ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες από το νέο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας με συνέπεια να μην προσμετράται το απαιτούμενο ποσό ως χρέος στον Εθνικό τους Δημοσιονομικό Ισοζύγιο.
Η “ανάπτυξη” καρκινοβατεί.
Η Ελλάδα στην εξέδρα των θεατών.
Η Δημοκρατία και η διαφάνεια στην Ευρώπη στα αζήτητα.
Δεν θα έλεγα το γνωστό ρητό “Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν” μόνο και μόνο για το λόγο ότι ήταν ίσως η πρώτη φορά που δεν πέρασε αμάσητο ότι έφερνε η κα Μέρκελ στο γεύμα εργασίας του Συμβουλίου κορυφής. Είναι και αυτό κάτι. Μέχρι εκεί όμως.
Μέχρι εκεί, διότι αυτό που μένει αναλλοίωτο είναι το Σύμφωνο για την Δημοσιονομική Σταθερότητα ως στρατηγική επιλογή και με ότι αυτό συνεπάγεται για τους λαούς της Ευρώπης, με ότι αυτό συνεπάγεται για την δημοκρατία και την διαφάνεια στην Ευρωζώνη.
Σε αυτό συνομολόγησαν οι κ.κ. Μόντι και Ραχόι προκειμένου να εξασφαλίσουν μια βραχυχρόνια λύση για το δικό τους τραπεζικό σύστημα. Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι το τραπεζικό σύστημα στην Ευρωζώνη είναι διασυνδεδεμένο και οι όποιοι κλυδωνισμοί σε ένα από τα σημεία της δημιουργεί αντίστοιχους κλυδωνισμούς σε όλους. Παρ' όλα αυτά αποδέχτηκαν εξαιρέσεις και αμέσως και σαφώς. Εδώ είμαστε λοιπόν και θα δούμε πως θα διαμορφωθεί τελικά ο μηχανισμός.
Το Σύμφωνο για την Δημοσιονομική Σταθερότητα το αποδέχτηκε και ο κ. Ολάντ. Θυμίζω ότι προεκλογικά είχε δεσμευτεί ρητά για την τροποποίηση του.
Αυτό το Σύμφωνο έχει ως θεμελιώδη αντίληψη του την εσωτερική υποτίμηση, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά του συνόλου των χωρών της Ευρωζώνης. Πρόκειται δηλαδή για ένα σύμφωνο λιτότητας για τους λαούς. Επιπλέον επιβάλει ελέγχους στους προϋπολογισμούς και στις βασικές οικονομικές πολιτικές των χωρών από το “Συμβούλιο για το Ευρώ”. Αυτό είναι ένα όργανο που δεν απολαμβάνει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση. Οι δικαιοδοσίες του είναι ηγεμονικές έναντι των εθνικών κοινοβουλίων. Αυτός άλλωστε είναι ένας από τους λόγους που προβλέπεται η δέσμευση των χωρών μελών της Ευρωζώνης για την ένταξη του στο εσωτερικό δίκαιο, είτε στα Συντάγματα, είτε σε ισοδύναμο νομοθέτημα. Η βασική βεβαία επιδίωξη τους είναι να διασφαλίσουν τον νεοφιλελευθερισμό ως θεμελιώδη κοινωνικοοικονομική επιλογή της Ευρώπης.
Η Μέρκελ υποχώρησε βέβαια προκειμένου να αποτραπεί μια πιθανή δυσμενής εξέλιξη για το Ευρώ, ωστόσο επέβαλε την στρατηγική της η οποία κατά κοινή ομολογία, έχει οδηγήσει σε ύφεση, σε εκτεταμένες αντιμεταρρυθμίσεις στο Ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και σε εκτίναξη της ανεργίας στην Ευρώπη. Έχει οδηγήσει σε Ε.Ε. πολλών ταχυτήτων, σε ακύρωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και σε διεύρυνση του ήδη μεγάλου δημοκρατικού ελλείμματος.
Στις πιέσεις για ανάπτυξη δεν έγινε κανένα βήμα αφού όλοι συνομολογούν ότι το περιβόητο κονδύλι των 120 δις Ευρώ, αποτελεί απλά ασπιρίνη για να καταπολεμηθεί η βαριά φυματίωση.
Η στρατηγική Μερκοζί προσωρινά τουλάχιστον εδραιώθηκε, αφού κανείς από τους ηγέτες της Ε.Ε. παρά τις γκρίνιες τους, δεν την έθεσε σε αμφισβήτηση.
Η Ελληνική κυβέρνηση το μόνο που έκανε ήταν να δώσει δια της επιστολής Σαμαρά διαπιστευτήρια πειθαρχημένου υπηκόου.
Προπαγανδιστικά θέτουν οι ίδιοι το ερώτημα και οι ίδιοι απαντούν. Μα είναι κανείς που δεν θέλει να δώσει αυξήσεις; Αρέσει σε κανένα το μνημόνιο; Δυστυχώς οι περιστάσεις μας υποχρεώνουν σε σκληρά μέτρα.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Αυτός που δεν το επιτρέπει, αυτός που επιβάλει μνημόνια είναι οι στρατηγικές τους επιλογές.
Οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της Ευρώπης έχουν αποδεχτεί την ηγεμονία της Γερμανίας και αναζητούν όλοι ένα νέο ρόλο στην παγκόσμια ισορροπία. Η Γερμανία χρειάζεται την Ευρώπη και η Ευρωπαϊκές χώρες χρειάζονται την Γερμανία. Θα έλεγα ότι είναι “καταδικασμένες” να συνυπάρξουν.
Ασφαλώς η συνύπαρξη είναι καλό πράγμα και πρέπει να την επιδιώκουμε. Γιατί όμως οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να αποδεχτούν τους στρατηγικούς προσανατολισμούς των δυνάμεων που σήμερα ασκούν ηγεμονία στην Ε.Ε.;
Το πραγματικό λοιπόν δίλημμα είναι αν σε αυτή την “Στρατηγική της λιτότητας, της αδιαφάνειας και των δημοκρατικών ελλειμμάτων” μπορούμε να αντιτάξουμε μια στρατηγική της “Δημοκρατικής και ισότιμης πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης”.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις έχουν δύο λόγους για να μην κοιμούνται ήσυχοι.
Ο ένας είναι ότι η στρατηγική τους δεν είναι μόνο ανάλγητη και επικίνδυνη είναι και αδιέξοδη.
Ο δεύτερος είναι ότι οι λαοί της Ευρώπης ως οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της ηπείρου μας, έχουν κατανοήσει ότι οι διαχειριστές όχι μόνο καταστρέφουν ότι δημιουργήθηκε δεκαετίες πριν, αλλά υποθηκεύουν και το μέλλον των επομένων γενεών.
Η ώρα για να απολυθούν από την εξουσία οι διαχειριστές δεν θα αργήσει.
Στέλιος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου