Συνέντευξη του εκπρόσωπου τύπου Π. Σκουρλέτη στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ (Π. Τσούτσιας).

Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το πρόγραμμα αυτό δεν βγαίνει. Δεν βγαίνει πρώτα απ΄ όλα γιατί δεν υπάρχει πιθανότητα να πετύχει τους στόχους του, αλλά, κυρίως, δεν βγαίνει με βάση τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας. Δεν υπάρχει περίπτωση.
Όλη αυτή η ρητορεία περί επαναδιαπραγμάτευσης ήταν μια υπόθεση για να εγκλωβιστεί ξανά ο ψηφοφόρος και να του υφαρπάσουν την ψήφο του.
Μπορούμε να σκεφτούμε αν αυτό το περίμενε ένα, δύο, τρεις μήνες τι θα σημαίνει για την ελληνική κοινωνία και οικονομία; Εδώ έχουμε την υλοποίηση μιας πολιτικής που ούτως ή άλλως επιδρά καταστροφικά πια για το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας και για την ίδια την οικονομία. Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής ενός καλύτερου χρόνου. Δηλαδή πότε θα είναι καλύτερα; Όταν θα πάει να κλείσει το 45% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όπως λένε πλέον όλοι οι έγκυροι αναλυτές; Όταν η ανεργία θα σκαρφαλώσει ακόμη πιο ψηλά; Γιατί θα είναι καλύτερα; Όταν θα χρειαστεί να υπάρξουν νέα μέτρα γιατί τα ελλείμματα θα έχουν πολλαπλασιαστεί;
Άρα λοιπόν, αν μπορεί κανείς να οδηγηθεί σ΄ ένα συμπέρασμα, είναι ότι τάχιστα πρέπει να εγκαταλειφθεί αυτή η πολιτική. Είναι όρος επιβίωσης πια..
Μας προτείνουν να υπάρχει μια υποκατάσταση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος διαφόρων κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων από ιδιώτες. Αυτό γιατί θα μεταφραστεί σε νέες θέσεις εργασίας ή σε περισσότερη ανάπτυξη; Από πού κι ως πού; Υπάρχει καμιά τέτοια πρόβλεψη; Ίσα-ίσα..


- Απ΄ ότι φαίνεται από τις χθεσινές συσκέψεις των υπουργών –δεν λέω ότι δεν βγαίνει ο λογαριασμός- αλλά δύσκολα βρίσκεις αυτό το πακέτο των 11,5 δις €. Εσείς δεν μπαίνετε σ΄αυτή τη λογική των περικοπών.. Τι προτείνετε όμως..

… Που δεν είναι 11,5 δις απ΄ ότι κατάλαβα…

- Μπορεί να είναι και παραπάνω…

.. συν τρία, συν δύο, που είναι η νέα τρύπα του προϋπολογισμού… Μιλάω για ένα άθροισμα που πρέπει να είναι γύρω στα 16,5 δις τελικά…

- Μιλάτε για τα 3 δις του ’12.. συν δεν ξέρω τώρα με την έκθεση του ΔΝΤ…

.. Αυτά … που έφερε μαζί του ο κ. Στουρνάρας όταν υποτίθεται θα πήγαινε να διαπραγματευτεί τον φόρτωσαν με άλλα 3 δις και τα άλλα 2 δις που είναι η νέα τρύπα, πέρα από τα 2 που ήταν το έλλειμμα που είχε προϋπολογιστεί για τον τρέχοντα προϋπολογισμό, επιπλέον άλλα δύο. Άρα όλα αυτά….. μας κάνουν 16,5 δις…

- Μισό λεπτό.. Αυτά τα 3 δις ήταν ψηφισμένα.. Δεν είναι καινούργια μέτρα…

Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό. Είναι επιπλέον απαίτηση.. Εν πάση περιπτώσει, αποτελεί πλέον κοινό τόπο, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το πρόγραμμα αυτό δεν βγαίνει. Δεν βγαίνει πρώτα απ΄ όλα γιατί δεν υπάρχει πιθανότητα να πετύχει τους στόχους του, αλλά, κυρίως, δεν βγαίνει με βάση τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας. Δεν υπάρχει περίπτωση. Βλέπετε ότι καθημερινά έχουμε ανθρώπους οι οποίοι αρνούνται και να προσέλθουν στις εφορίες να καταθέσουν τις δηλώσεις τους, δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και αντ΄ αυτού εισπράττουν μια ακόμη μεγαλύτερη σκληρότητα εκ μέρους της κυβέρνησης όπως αυτή που λέει ότι θα συνεχιστεί η υπόθεση με το χαράτσι της ΔΕΗ, η συνέχιση δηλαδή της συσχέτισης της είσπραξης του χαρατσιού για τα ακίνητα μέσω του λογαριασμού για τη ΔΕΗ…

- Υποτίθεται όμως ότι δεν θα κοπεί το ρεύμα. Αυτό είναι δέσμευση…

Δεν θα κοπεί το ρεύμα… Εδώ όμως δεν θα πληρωθεί συνολικά ο λογαριασμός;… Δεν διαχωρίζεται το ποσό αυτό. Άρα;.. Δεν θα κοπεί το ρεύμα αν δεν πληρωθεί το χαράτσι; Αν δεν πληρωθεί και ο λογαριασμός όμως τι θα γίνει; Και εν πάση περιπτώσει το χαράτσι αυτό θα πάει στην εφορία, θα αθροιστεί με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις και μας είπαν ότι θα κινήσουν πάραυτα τις διαδικασίες για την είσπραξη των δημοσίων οφειλών. Πράγμα που σημαίνει κατασχέσεις κ.λπ.

- Σ΄ αυτή τη λογική που λέτε, χθες στην Πολιτική Γραμματεία την προσωρινή του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Βενιζέλος είπε ότι χρειάζεται η κατάρτιση ενός νέου επικαιροποιημένου μεσοπρόθεσμου σχεδίου το συντομότερο δυνατό, γιατί θα είναι στον αέρα ο προϋπολογισμός χωρίς νέο μεσοπρόθεσμο. Χρειάζεται δηλαδή μια συνολική συμφωνία για την περίοδο ως το 2016. Υιοθετείται το σκεπτικό του κ. Βενιζέλου ότι δεν βγαίνει ο λογαριασμός κι ότι χρειάζεται ένα νέο μεσοπρόθεσμο;…

Ο κ. Βενιζέλος κάθε εβδομάδα εξαγγέλλει και μια νέα προσέγγιση γύρω από τα θέματα του μνημονίου. Μία το λέει επικαιροποίηση, μία λέει ένα νέο μνημόνιο. Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν καμία απολύτως αξία γιατί όταν φτάνουμε στην ώρα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, τότε βλέπετε ότι και οι τρεις πλέον συμφωνούν στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου. Όλα αυτά είναι απλώς προθέσεις, είναι υπό την έγκριση της τρόικας, κατά συνέπεια εξυπηρετούν απλά και μόνο επικοινωνιακούς σκοπούς. Εκείνο το οποίο, νομίζω, είναι εμπεδωμένο πλέον και στους ψηφοφόρους των τριών σημερινών μνημονιακών κομμάτων, των συγκυβερνώντων, είναι ότι όλη αυτή η ρητορεία περί επαναδιαπραγμάτευσης ήταν μια υπόθεση για να εγκλωβιστεί ξανά ο ψηφοφόρος και να του υφαρπάσουν την ψήφο του.


- Το ερώτημα όμως είναι, θα μπορούσε στην παρούσα συγκυρία όπως είναι αρνητική και για τη χώρα μας κυρίως, αλλά βλέπουμε ότι έχει μπει στο παιχνίδι χοντρά και η Ιταλία και η Ισπανία, όλος ο ευρωπαϊκός Νότος, να θέσεις τώρα τέτοια ζητήματα;.. Ή υα πρέπει να περιμένεις;… Είσαι σε άμυνα..

Να υποθέσουμε λοιπόν για την οικονομία της συζήτησης ότι θα έπρεπε να περιμένουμε. Μπορούμε να σκεφτούμε αν αυτό το περίμενε ένα, δύο, τρεις μήνες τι θα σημαίνει για την ελληνική κοινωνία και οικονομία; Εδώ έχουμε την υλοποίηση μιας πολιτικής που ούτως ή άλλως επιδρά καταστροφικά πια για το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας και για την ίδια την οικονομία. Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής ενός καλύτερου χρόνου. Δηλαδή πότε θα είναι καλύτερα; Όταν θα πάει να κλείσει το 45% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όπως λένε πλέον όλοι οι έγκυροι αναλυτές; Όταν η ανεργία θα σκαρφαλώσει ακόμη πιο ψηλά; Γιατί θα είναι καλύτερα; Όταν θα χρειαστεί να υπάρξουν νέα μέτρα γιατί τα ελλείμματα θα έχουν πολλαπλασιαστεί;

Άρα λοιπόν, αν μπορεί κανείς να οδηγηθεί σ΄ ένα συμπέρασμα, είναι ότι τάχιστα πρέπει να εγκαταλειφθεί αυτή η πολιτική. Είναι όρος επιβίωσης πια..

- Ωραία.. Και τι πρέπει να γίνει; Αυτό είναι το ερώτημα… Γιατί μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αφοριστικός.. Επιτρέψτε μου να το πω.. Απαντάει με ένα όχι σε όλα, αλλά δεν έχει καταθέσει μετά τις εκλογές μια συγκεκριμένη πρόταση..

Γιατί το λέτε αυτό; Νομίζω ότι όλα όσα είχαμε καταθέσει ως πρόγραμμα εκ μέρους μας βρίσκονται εν ισχύ. Δηλαδή η ανάγκη κατάργησης όλων αυτών των μέτρων που λειτουργούν εντελώς υφεσιακά σε σχέση με την οικονομία και ταυτόχρονα αυτό το οποίο είναι απαραίτητο, να υπάρξει πια μια άλλου είδους συνεννόηση, σχέση, ρήξη αν θέλετε, γιατί προφανώς κάθε διαπραγμάτευση έχει το στοιχείο της σύγκρουσης, με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Δηλαδή πιστεύετε ότι εκείνοι θεωρούν ότι η συνταγή του μνημονίου μπορεί να οδηγήσει σε αποτέλεσμα; Δεν μπορεί να οδηγήσει σε αποτέλεσμα. Αλλά όταν βλέπουν ότι η ίδια η ελληνική κυβέρνηση δεν αμφισβητεί τη φιλοσοφία, τη λογική αυτής της πολιτικής, ενθαρρύνονται. Δεν θα είναι αυτοί πρώτοι που θα αμφισβητήσουν τα δικά τους σχέδια, που ούτως ή άλλως έχουν αποτύχει. Η Ελλάδα έχει το συμφέρον να αμφισβητήσει αυτά τα σχέδια. Αλλά δεν το κάνει. Το κάνει μόνο για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.

- Να σας αναφέρω ένα παράδειγμα που αυτή τη στιγμή είναι ασαφές τι ακριβώς προτείνετε… Είναι οι ιδιωτικοποιήσεις.. Ακούμε ότι μιλάτε για κρατικές, αναπτυξιακές πρωτοβουλίες κ.λπ. Πρακτικά όμως μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Είναι γενικό..

ΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Να σας πω.. Αυτή τη στιγμή τι μας προτείνουν; Μας προτείνουν να υπάρχει μια υποκατάσταση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος διαφόρων κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων από ιδιώτες. Αυτό γιατί θα μεταφραστεί σε νέες θέσεις εργασίας ή σε περισσότερη ανάπτυξη; Από πού κι ως πού; Υπάρχει καμιά τέτοια πρόβλεψη; Ίσα-ίσα.. ΟΙ τιμές που θα γίνουν οι πωλήσεις αυτών των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, ακριβώς λόγω της ύφεσης και της πτώσης των τιμών, θα είναι εξευτελιστικές. Θα είναι ουσιαστικά ένα χάρισμα δημόσιων επιχειρήσεων και δημόσιου πλούτου σε συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Από την άλλη, υπάρχει και η διεθνής εμπειρία, η οποία λέει ότι όπου συνέβησαν ιδιωτικοποιήσεις, ιδιαίτερα στρατηγικών τομέων της οικονομίας, αυτό δεν μεταφράστηκε σε πιο αξιόπιστες, πιο φτηνές υπηρεσίες για τους καταναλωτές, για τους πολίτες. Υπάρχουν τα παραδείγματα των σιδηροδρόμων της Μεγ. Βρετανίας Και την ίδια στιγμή βλέπετε ότι άλλοι εταίροι μας, όπως στη Γαλλία, δεν συζητάνε να ιδιωτικοποιήσουν το νερό. Ίσα-ίσα, επεκτατική πολιτική κάνει η γαλλική κυβέρνηση. Οι δημόσιες γαλλικές εταιρείες που ασχολούνται με την ύδρευση, θέλουν να αγοράσουν και άλλες αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Ή στη Γερμανία κατά 40%, μία μόνο δημόσια τράπεζα, ελέγχει το τραπεζικό της σύστημα. Και να σας πω και κάτι άλλο το οποίο νομίζω κακώς δεν αναδεικνύεται. Η Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια υπήρξε πρωταθλήτρια στις ιδιωτικοποιήσεις. Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Έχουμε μια ισχυρή οικονομία αυτή τη στιγμή ή έχουμε μια έωλη οικονομία η οποία καρκινοβατεί; Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή ως προς την επιχειρηματικότητα του δημοσίου είναι μια χώρα η οποία βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα….

- Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό.. αλλά πρέπει να κατατεθούν κάποιες προτάσεις.. Κάτι πρέπει να γίνει σ΄ αυτό…

Άρα λοιπόν αυτό το οποίο χρειάζεται αυτή τη στιγμή είναι να υπάρξει ένα αναπτυξιακό σχέδιο, το οποίο προϋποθέτει κυριολεκτικά μια επανάσταση στη λειτουργία και τη συγκρότηση του δημόσιου τομέα..

- Ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να το έχετε αυτό το σχέδιο…

Βεβαίως.. Το έχουμε σε γενικές γραμμές. Το επεξεργαζόμαστε. Θα καταθέσουμε συγκεκριμένες αντιπροτάσεις για κάθε προτεινόμενη προς ιδιωτικοποίηση επιχείρηση. Και ταυτόχρονα διαμορφώνουμε ακριβώς σε γενικές γραμμές ένα τέτοιο σχέδιο ανασυγκρότησης της δημόσιας διοίκησης. Πρέπει το δημόσιο να λειτουργήσει όχι σε μια βάση όπως το ξέραμε. Πρέπει η έννοια της οργάνωσης και της διοίκησης να γίνουν πραγματικότητα. Πρέπει να υπάρξει μια δημόσια λογοδοσία. Πρέπει η ίδια η κοινωνία να ενημερώνεται για το πώς πορεύεται το ελληνικό δημόσιο. Δεν μπορεί να απολογείται μόνο στην εκάστοτε κυβέρνηση. Το δημόσιο πρώτα και κύρια ανήκει στους πολίτες αυτής της κοινωνίας.

To Γραφείο Τύπου

πηγή:http://www.syn.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Ομιλία Αλ. Τσίπρα: Ανοίξαμε μια χαραμάδα ελπίδας και προοπτικής για τους λαούς της Ευρώπης

Ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και αντιπρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Αλέξης Τσίπρας, μίλησε σήμερα 14 Ιουλίου κατά την έναρξη των εργασιών της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΚΕΑ στην Αθήνα στο ξενοδοχείο Αμαλία.

Ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα:

 

Φίλες και Φίλοι,

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Σας καλοσωρίζω στην Αθήνα, ένα σχεδόν μήνα από τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου.

Είμαστε περήφανοι ως Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ εξαπλασίασε την εκλογική του δύναμη μέσα σε τρία χρόνια και αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση.

Ανοίξαμε μια χαραμάδα ελπίδας και προοπτικής για τους λαούς της Ευρώπης.

Για τους λαούς που ανεβαίνουν τον Γολγοθά της λιτότητας.

Τους Ισπανούς, τους Ιταλούς, τους Πορτογάλους, τους Ιρλανδούς, τους Γάλλους.

Και από την Αθήνα στέλνουμε σήμερα το μήνυμα της πιο βαθειάς αγωνιστικής αλληλεγγύης μας σε όλους τους Γάλλους εργαζόμενους – και ιδιαίτερα στους εργαζόμενους του ομίλου Peugeot-Citroёn.

Η ανακοίνωση από των 8000 απολύσεων από την εργοδοσία, επιβεβαιώνει ότι σε αυτόν το ταξικό πόλεμο που διεξάγεται στην Ευρώπη ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας, δεν υπάρχουν εθνικά σύνορα.

Τους διαβεβαιώνουμε ότι η ανάκληση αυτών των απολύσεων αποτελεί πολιτική προτεραιότητα για το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Ο αγώνας των εργαζόμενων της Peugeot-Citroёn είναι υπόθεση όλης της δημοκρατικής Ευρώπης.

Εμείς θα δώσουμε αυτή τη μάχη και στους δρόμους και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και παντού.

Όπου υπάρχει ευρωπαίος πολίτης και αντιλαμβάνεται ότι, την επόμενη φορά, η καμπάνα θα χτυπήσει και για εκείνον, για να θυμηθούμε και το έργο του Χεμινγουέι.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν έχει προηγούμενο στη σύγχρονη ελληνική και ευρωπαϊκή Ιστορία για κόμμα της Αριστεράς.

Δεν καταφέραμε, βέβαια, να καταλάβουμε τη Βαστίλη.

Δεν ήταν τότε 14 Ιουλίου, όπως είναι σήμερα. ‘Ηταν 17 Ιουνίου.

Καταφέραμε, όμως, να την κλονίσουμε τόσο, ώστε να την καταλάβουμε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Σύντομα.

Για πρώτη φορά, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, με τη διαρκή αλληλεγγύη και συμπαράταξη του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αντιπαρατέθηκε κατά μέτωπο με το συντηρητικό – αλλά και σοσιαλδημοκρατικό – κατεστημένο της Ευρώπης.

Ένα κατεστημένο που έδωσε στην Ελλάδα τη μάχη των μαχών. Που προσπάθησε να μετατρέψει το δικό του φόβο για την Αριστερά σε απειλή για το λαό.

Με διαρκείς και ακραίους ψυχολογικούς εκβιασμούς.

Με έξωθεν απειλές, που συχνά κατέλυαν την έννοια της εθνικής κυριαρχίας.

Με τη δημαγωγική κινδυνολογία για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Ενώ είναι γνωστό ότι, αν πράγματι αυτή η συμμετοχή της χώρας μας κινδυνεύει, ο κίνδυνος προέρχεται μόνον από την πολιτική της λεγόμενης «εσωτερικής υποτίμησης».

Δηλαδή από τη λιτότητα του Μνημονίου – και όχι από την Αριστερά.

Αλλά τα συμφέροντα του εγχώριου κατεστημένου και των δανειστών συνέπεσαν στο Μνημόνιο.

Γιατί η «εσωτερική υποτίμηση» υποτιμά και τις χρηματιστηριακές αξίες. Και, με αυτόν τον τρόπο, διευκολύνει την ιδιωτικοποίηση μεγάλων παραγωγικών και άλλων μονάδων της χώρας έναντι πινακίου φακής, όπως λέμε στην Ελλάδα.

Δηλαδή, σε τιμές μοναδικής ευκαιρίας.

Η τρικομματική κυβέρνηση του Μνημονίου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, υπό τον κύριο Σαμαρά, έχει ήδη αποφασίσει να εκποιήσει, ό,τι έχει απομείνει στο Δημόσιο από προηγούμενα κύματα ιδιωτικοποιήσεων.

Φώς, νερό, τηλέφωνο, οικόπεδα με θέα – το παραλιακό μέτωπο της Αττικής από το Φάληρο έως το Σούνιο.

Στην ουσία: «πωλείται η Ελλάς» στους δανειστές της. Και με θατσερική μεθοδικότητα προσπαθεί πρώτα να κάμψει τις αντιστάσεις.

Δημαγωγεί κατά συνδικαλιστών για να χτυπήσει τον συνδικαλισμό.

Δυσφημεί ανθρώπους για να ξεπουλήσει την περιουσία του ελληνικού λαού και να υποθηκεύσει τις επόμενες γενιές.

Η δε αρχική προσπάθεια της συγκυβέρνησης Σαμαρά να διαμορφώσει την εντύπωση ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα είναι το αντίδοτο στη λιτότητα απέτυχε πριν καλά-καλά ξεκινήσει.

Γιατί το ξεπούλημα και η λιτότητα πάνε μαζί.

Και έως την επόμενη Δευτέρα, 24 Ιουλίου που επανέρχεται στην Αθήνα η τρόικα των δανειστών – κατά μια ειρωνική σύμπτωση των γεγονότων, τη μέρα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, που γιορτάζουμε την πτώση της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 – το θύμα θα πρέπει ήδη να έχει βρει το σκοινί που θα κρεμαστεί.

Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει: πρώτον, να έχει αποφασίσει τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας ύψους €11,6 δις για την επόμενη διετία.

Και δεύτερον, να έχει ξεκινήσει να εφαρμόζει επιπλέον μέτρα λιτότητας €3 δις για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό από τη νέα αστοχία της τρόικας στην πρόβλεψη της ύφεσης το 2012: την είχε προβλέψει στο 4,7% και τώρα είναι στο 7%.

Τα μέτρα αυτά θα εστιαστούν στις περικοπές των δημόσιων δαπανών – και ειδικότερα των προνοιακών επιδομάτων, των ήδη μειωμένων μισθών και των συντάξεων, της φαρμακευτικής δαπάνης, της δημόσιας δαπάνης για την παιδεία και άλλων κοινωνικών δαπανών.

Και προστίθενται σε μια εφιαλτική κοινωνική πραγματικότητα.

Η φορολογική επιβάρυνση όσων δεν φοροαποφεύγουν και δεν φοροδιαφεύγουν έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Οι πολίτες φοβούνται να υποβάλουν τη φορολογική τους δήλωσή για τα εισοδήματα του 2011, για να μην βρεθούν αντιμέτωποι με το χρεωστικό εκκαθαριστικό της εφορίας.

Φορολογούνται άνεργοι, με τα τεκμήρια περιουσιακών στοιχείων από το παρελθόν.

Φορολογούνται οι φτωχοί και επιβαρύνονται με νέα μείωση του ήδη μειωμένου διαθέσιμου εισοδήματός του.

Αφαιρούνται πόροι από την πραγματική οικονομία.

Οι αλλεπάλληλες παρατάσεις στην προθεσμία υποβολής δηλώσεων και οι μηνιαίες δόσεις για την αποπληρωμή του φόρου δεν είναι λύση.

Η λύση είναι μία και την απαιτούμε: Αμέσως τώρα, προοδευτική φορολογική μεταρρύθμιση με αύξηση του αφορολόγητου για μισθωτούς και συνταξιούχους, ελάφρυνση της φορολογίας στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα και διεύρυση της φορολογικής βάσης, ώστε, επιτέλους, να πληρώσουν φόρο στην Ελλάδα και οι πλούσιοι. Και έτσι να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα.

Η υστέρησή τους έναντι του μέσου όρου της Ευρωζώνης κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες, ενώ οι δημόσιες δαπάνες κινούνται στο ίδιο επίπεδο με της Ευρωζώνης, δείχνουν τη ρίζα του δημοσιονομικού κακού.

Κάνει ότι δεν την βλέπει μόνον η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, γιατί είναι ο αβανταδόρος του μόνου κυρίαρχου λόμπι στην Ελλάδα, του λόμπι της φοροδιαφυγής.

Τα νέα μέτρα λιτότητας θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την ανεργία. Θα στείλουν ακόμη περισσότερους ανθρώπους στο όριο της ανθρώπινης επιβίωσης.

Ήδη 1230 άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους κάθε μέρα.

Η επίσημη ανεργία εκτινάχθηκε τον Απρίλιο στο 22,5% από 16,2% τον αντίστοιχο μήνα πέρσι.

Με τον αυτόματο πιλότο της λιτότητας και της ύφεσης η ανεργία θα κινηθεί σύντομα προς το 30%.

Έτσι η ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα θα βαθύνει. Μια ανθρωπιστική κρίση που εκδηλώνεται με τραγικό τρόπο με τον πολλαπλασιασμό των αυτοκτονιών.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στην Ελλάδα, βιώνουμε το θέατρο του παραλόγου.

Επιπλέον λιτότητα, τουλάχιστον €15 δις για τα επόμενα δύο χρόνια, σημαίνει ότι το Μνημόνιο δεν βγαίνει.

Ότι στο τέλος της επόμενης διετίας, αν η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά συναινέσει στον παραλογισμό των δανειστών, η εξασθενημένη και χρεοκοπημένη Ελλάδα θα εξαναγκαστεί οικειοθελώς και παρακαλώντας να βγει από την Ευρωζώνη.

Και δεν έχουμε την αυταπάτη ότι θα το κάνει και ενδεχομένως να μας το παρουσιάσει και ως μεγάλη επιτυχία, όπως έγινε και με το κούρεμα των ομολόγων.

Γιατί, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου, έτσι και αυτή, εκφωνεί τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις των δανειστών ως δήθεν εθνικούς στόχους.

Και δεν έχουμε καμία προσδοκία ούτε από τους πρώην συντρόφους μας της ΔΗΜΑΡ.

Που έχουν φτάσει στο σημείο να χαρακτηρίζουν το μνημονιακό πρόγραμμα της συγκυβέρνησης «προοδευτικό».

Ήδη η πολιτική συμπεριφορά της ΔΗΜΑΡ έχει ξεπεράσει τη δική μας εκτίμηση ότι θα είναι το αριστερό άλλοθι της συγκυβέρνησης.

Αριστερό, είναι πλέον σαφές ότι δεν είναι.

Άλλοθι, είναι μάλλον η συγκυβέρνηση για τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην εξουσία.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Πριν από λίγες μέρες, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, βρέθηκε στην Αθήνα για να υποστηρίξει την εκλογική μας καμπάνια ο Σλάβοι Σίζεκ.

Στην ομιλία του μας είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αφύπνιση των λαών της Ευρώπης από το λήθαργο.

Ότι δεν κάνουμε κάτι παραπάνω από το να υποδεικνύουμε το προφανές: Ότι η Ευρώπη πορεύεται στο κενό και πρέπει να το συνειδητοποιήσει και να αλλάξει κατεύθυνση.

Η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Με αφορμή την κρίση, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση, επιχειρούν να ξαναγράψουν την πολιτική οικονομία της Ευρώπης.

Η πολιτική διαχείριση της κρίσης του δημόσιου χρέους – ως προβλέψιμης μετάλλαξης της χρηματοπιστωτικής κρίσης – συγκροτεί ένα ακόμη πεδίο στο οποίο εκδηλώνεται η πολύπλευρη προσπάθεια του συντηρητικού ευρωπαϊκού κατεστημένου – με την αδρανή σύμπλευση της σοσιαλδημοκρατίας – να αναδιαρθρώσει τις ευρωπαϊκές οικονομίες κατά το πρότυπο του αγγλοσαξονικού φιλελεύθερου καπιταλισμού.

Το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης δεν αξιοποιεί την κρίση ως αφορμή κριτικού αναστοχασμού της μέχρι τώρα πορείας της ευρωπαϊκής ενοποίησης και στοιχειώδους αναπροσαρμογής του οικονομικού υποδείγματος λειτουργίας της.

Προφανώς θεωρεί ότι ο νεοφιλελευθερισμός, εκτός από πετυχημένη συνταγή για την πρόκληση κρίσεων, θα αποδειχθεί εξίσου καλή συνταγή και για την υπέρβασή τους.

Η επικυριαρχία των αγορών στην πολιτική και τη Δημοκρατία έχει αφεθεί ανεξέλεγκτη.

Με συνέπεια, οι αγορές να έχουν επιβάλλει στην πράξη τη διαίρεση της Ευρωζώνης ανάμεσα στους πιστωτές του Βορρά και τους χρεώστες του Νότου.

Αυτήν την αγοραία πραγματικότητα ανατροφοδοτούν οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες.

Αντιμέτωπη με τα πολλαπλά, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της λιτότητας που απειλούν τη συνοχή της Ευρωζώνης, η Γερμανία της κυρίας Μέρκελ εξαντλεί την έμπνευσή της σε κινήσεις τακτικής.

Επιδιώκει να διασφαλίσει τη μακροπρόθεσμη ισχύ του λεγόμενου «ευρωπαϊκού δημοσιονομικού συμφώνου», δηλαδή τη μόνιμη λιτότητα, υποχωρώντας προσωρινά από τη δική της πολιτική του βραχυπρόθεσμου ευρωπαϊκού δανεισμού μέσω μνημονίων δημοσιονομικής προσαρμογής.

Η περίπτωση της Ισπανίας είναι ενδεικτική.

Αλλά οι τακτικοί ελιγμοί απλώς αναβάλλουν τις πραγματικές λύσεις.

Τις λύσεις που θα διασφάλιζαν το συνολικό πολιτικό αναπροσανατολισμό της Ευρωζώνης – άρα και τη συνοχή της.

Γιατί η Ευρωζώνη θα σωθεί μόνο αν αλλάξει και επανιδρυθεί σε νέα βάση.

Η εμμονή σε νεοφιλελεύθερες επιλογές έχει ήδη προδιαγράψει την αποτυχία, έχει συντάξει το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου της. Απλά δεν έχει ακόμα προσδιοριστεί η ημερομηνία.

Οι πραγματικές λύσεις που προανέφερα είναι εκείνες που απεγκλωβίζουν την Ευρωζώνη από την παγίδα της λιτότητας και της ύφεσης.

Που αναθεωρούν το οικονομικό μοντέλο λειτουργίας της και αξιοποιούν τη δυναμική της ως αυτόνομης οικονομικής οντότητας.

Που αίρουν τη νέα διαίρεσή της στο δίπολο Βορρά-Νότου.

Αυτές οι προτάσεις περιλαμβάνονται στο σχέδιο της πολιτικής απόφασής μας και αφορούν:

την απόδοση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ρόλου πραγματικής κεντρικής τράπεζας. Δηλαδή, ρόλου δανειστή ύστατης καταφυγής στην αγορά κρατικών ομολόγων, χωρίς ποσοτικό όριο, ώστε να αναχαιτισθεί ο κερδοσκοπικός στοιχηματισμός στα ομόλογα ευάλωτων και κρίσιμων για τη συνοχή της Ευρωζώνης κρατών-μελών, που απειλεί να εξελιχθεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

την πολιτική ρύθμιση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού τομέα, με τέσσερα βασικά εργαλεία πολιτικής:

α). εισαγωγή φόρου Tobin στη βραχυπρόθεσμη κίνηση κεφαλαίων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να αμβλυνθεί η κερδοσκοπική συμπεριφορά τους,

β) διαμόρφωση ευρωπαϊκής τραπεζική νομοθεσία κατά το πρότυπο της Νομοθετικής Πράξης Glass-Steagall, που ίσχυσε στις ΗΠΑ από το 1933 έως το 1999, και διαχώριζε τις εμπορικές από τις επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες και τους αντίστοιχους πιστωτικούς κινδύνους.

γ). κατάργηση των φορολογικών παραδείσων εντός και εκτός ευρωπαϊκών εδαφών, και

δ). δημιουργία δημόσιου ευρωπαϊκού οίκου πιστοληπτικής αξιολόγησης των οικονομιών,

Οι προτάσεις μας αφορούν επίσης:

την εποπτεία και ανακεφαλαιοποίηση των εθνικών τραπεζών στο επίπεδο της Ευρωζώνης,

την έκδοση Ευρωομολόγων, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από άλλο θεσμό της Ευρωζώνης, χωρίς συνοδευτικούς όρους άσκησης περιοριστικής μακροοικονομικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο, οι οποίοι απλώς θα αναπαράξουν το πρόβλημα υπερχρέωσης που η έκδοση των Ευρωομολόγων αποσκοπεί να επιλύσει,

τη θεσμοθέτηση Ευρωπαϊκού Ταμείου Κοινωνικής Ανάπτυξης και Αλληλεγγύης, που προτείνει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, για τη χρηματοδότηση δημόσιων επενδύσεων στους τομείς της έρευνας και ανάπτυξης, των κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών και της προστασίας του περιβάλλοντος, με πόρους από τον φόρο Tobin, τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και το χαμηλότοκο δανεισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, εδώ στην Ελλάδα έχει ήδη ξεκινήσει την κοινωνική, πολιτική και οργανωτική διαδικασία μετασχηματισμού του σε ενιαία πολιτική δύναμη. Είναι μια διαδικασία που ενισχύει την πολιτική δυναμική του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Είμαστε αισιόδοξοι ότι θα πάμε καλά, θα πάμε μπροστά, θα πάμε Αριστερά.

Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να τα καταφέρουμε, είναι η δική μας πορεία να μην αποτελεί μια μεμονωμένη εξαίρεση στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη. Ένα μικρό Γαλατικό χωριό που αντιστέκεται. Γιατί ως γνωστόν δεν έχουμε ακόμη εφεύρει το μαγικό φίλτρο.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να τα καταφέρουμε είναι η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει το έναυσμα, να είναι ο προπομπός μιας μεγάλης διαδικασίας πολιτικών ανατροπών σε όλη την Ευρώπη.

Η επιτυχία του Ζαν Λυκ Μελανσόν και Μετώπου της αριστεράς στη Γαλλία, η άνοδος της Ενωμένης Αριστεράς στην Ισπανία, ήταν ενδείξεις ότι υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες.

Περιμένουμε με υψηλές προσδοκίες την εκλογική αναμέτρηση στην Ολλανδία, κυρίως όμως τις μεγάλες μάχες στο κοινωνικό πεδίο απέναντι στις πολιτικές της λιτότητας, γιατί εκεί κερδίζεται η ηγεμονία.

Μάχες που προμηνύονται συναρπαστικές τόσο στις χώρες του Νότου στην Ιταλία, στη Πορτογαλία, στην Ισπανία, όσο όμως και στις χώρες του Βορά.

Με αυτές τις σκέψεις για συζήτηση και προβληματισμό σας καλωσορίζω στην Αθήνα και εύχομαι ένα παραγωγικό διήμερο για τους λαούς της Ευρώπης και την Αριστερά.

Διαβάστε Περισσότερα »

Οι ενωμένοι λαοί του Ευρ. Νότου, μπορούν να αλλάξουν τις πολιτικές των Μνημονίων

Ενωμένοι οι λαοί του ευρωπαικού νότου μπορούν να ανατρτέψουν την ληστεία και την λεηλασία. Κίνημα διαμαρτυρίας στην Ισπανία

Διαβάστε Περισσότερα »

Το κείμενο δόθηκε στην ΑΥΓΗ στις 3/7/2012 αλλά για τεχνικούς λόγους δεν δεν έγινε δυνατή η δημοσίευση του. Κρίνω σκόπιμο επειδή η τελευταία Σύνοδος Κορυφής είναι ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα της περιόδου να συμβάλω στον σχετικό προβληματισμό μέσα από την ηλεκτρονική οδό έστω και καθυστεριμένα.

Η ιστορική Σύνοδος κορυφής κατέληξε.

Η κεντρική επιλογή της Μέρκελ και των τραπεζιτών, δηλαδή η οικονομική διακυβέρνηση που έχει ως θεμελιακό της χαρακτηριστικό το νέο Σύμφωνο για την Δημοσιονομική Σταθερότητα και ο έλεγχος των οικονομικών πολιτικών από το Συμβούλιο για το Ευρώ, θα παραμείνουν ο βασικός οδικός χάρτης για την Ευρωζώνη.
Έναντι αυτού, Ιταλία και Ισπανία θα ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες από το νέο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας με συνέπεια να μην προσμετράται το απαιτούμενο ποσό ως χρέος στον Εθνικό τους Δημοσιονομικό Ισοζύγιο.

Η “ανάπτυξη” καρκινοβατεί.

Η Ελλάδα στην εξέδρα των θεατών.

Η Δημοκρατία και η διαφάνεια στην Ευρώπη στα αζήτητα.


Δεν θα έλεγα το γνωστό ρητό “Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν” μόνο και μόνο για το λόγο ότι ήταν ίσως η πρώτη φορά που δεν πέρασε αμάσητο ότι έφερνε η κα Μέρκελ στο γεύμα εργασίας του Συμβουλίου κορυφής. Είναι και αυτό κάτι. Μέχρι εκεί όμως.


Μέχρι εκεί, διότι αυτό που μένει αναλλοίωτο είναι το Σύμφωνο για την Δημοσιονομική Σταθερότητα ως στρατηγική επιλογή και με ότι αυτό συνεπάγεται για τους λαούς της Ευρώπης, με ότι αυτό συνεπάγεται για την δημοκρατία και την διαφάνεια στην Ευρωζώνη.

Σε αυτό συνομολόγησαν οι κ.κ. Μόντι και Ραχόι προκειμένου να εξασφαλίσουν μια βραχυχρόνια λύση για το δικό τους τραπεζικό σύστημα. Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι το τραπεζικό σύστημα στην Ευρωζώνη είναι διασυνδεδεμένο και οι όποιοι κλυδωνισμοί σε ένα από τα σημεία της δημιουργεί αντίστοιχους κλυδωνισμούς σε όλους. Παρ' όλα αυτά αποδέχτηκαν εξαιρέσεις και αμέσως και σαφώς. Εδώ είμαστε λοιπόν και θα δούμε πως θα διαμορφωθεί τελικά ο μηχανισμός.

Το Σύμφωνο για την Δημοσιονομική Σταθερότητα το αποδέχτηκε και ο κ. Ολάντ. Θυμίζω ότι προεκλογικά είχε δεσμευτεί ρητά για την τροποποίηση του.

Αυτό το Σύμφωνο έχει ως θεμελιώδη αντίληψη του την εσωτερική υποτίμηση, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά του συνόλου των χωρών της Ευρωζώνης. Πρόκειται δηλαδή για ένα σύμφωνο λιτότητας για τους λαούς. Επιπλέον επιβάλει ελέγχους στους προϋπολογισμούς και στις βασικές οικονομικές πολιτικές των χωρών από το “Συμβούλιο για το Ευρώ”. Αυτό είναι ένα όργανο που δεν απολαμβάνει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση. Οι δικαιοδοσίες του είναι ηγεμονικές έναντι των εθνικών κοινοβουλίων. Αυτός άλλωστε είναι ένας από τους λόγους που προβλέπεται η δέσμευση των χωρών μελών της Ευρωζώνης για την ένταξη του στο εσωτερικό δίκαιο, είτε στα Συντάγματα, είτε σε ισοδύναμο νομοθέτημα. Η βασική βεβαία επιδίωξη τους είναι να διασφαλίσουν τον νεοφιλελευθερισμό ως θεμελιώδη κοινωνικοοικονομική επιλογή της Ευρώπης.

Η Μέρκελ υποχώρησε βέβαια προκειμένου να αποτραπεί μια πιθανή δυσμενής εξέλιξη για το Ευρώ, ωστόσο επέβαλε την στρατηγική της η οποία κατά κοινή ομολογία, έχει οδηγήσει σε ύφεση, σε εκτεταμένες αντιμεταρρυθμίσεις στο Ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και σε εκτίναξη της ανεργίας στην Ευρώπη. Έχει οδηγήσει σε Ε.Ε. πολλών ταχυτήτων, σε ακύρωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και σε διεύρυνση του ήδη μεγάλου δημοκρατικού ελλείμματος.

Στις πιέσεις για ανάπτυξη δεν έγινε κανένα βήμα αφού όλοι συνομολογούν ότι το περιβόητο κονδύλι των 120 δις Ευρώ, αποτελεί απλά ασπιρίνη για να καταπολεμηθεί η βαριά φυματίωση.

Η στρατηγική Μερκοζί προσωρινά τουλάχιστον εδραιώθηκε, αφού κανείς από τους ηγέτες της Ε.Ε. παρά τις γκρίνιες τους, δεν την έθεσε σε αμφισβήτηση.

Η Ελληνική κυβέρνηση το μόνο που έκανε ήταν να δώσει δια της επιστολής Σαμαρά διαπιστευτήρια πειθαρχημένου υπηκόου.

Προπαγανδιστικά θέτουν οι ίδιοι το ερώτημα και οι ίδιοι απαντούν. Μα είναι κανείς που δεν θέλει να δώσει αυξήσεις; Αρέσει σε κανένα το μνημόνιο; Δυστυχώς οι περιστάσεις μας υποχρεώνουν σε σκληρά μέτρα.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Αυτός που δεν το επιτρέπει, αυτός που επιβάλει μνημόνια είναι οι στρατηγικές τους επιλογές.

Οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της Ευρώπης έχουν αποδεχτεί την ηγεμονία της Γερμανίας και αναζητούν όλοι ένα νέο ρόλο στην παγκόσμια ισορροπία. Η Γερμανία χρειάζεται την Ευρώπη και η Ευρωπαϊκές χώρες χρειάζονται την Γερμανία. Θα έλεγα ότι είναι “καταδικασμένες” να συνυπάρξουν.

Ασφαλώς η συνύπαρξη είναι καλό πράγμα και πρέπει να την επιδιώκουμε. Γιατί όμως οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να αποδεχτούν τους στρατηγικούς προσανατολισμούς των δυνάμεων που σήμερα ασκούν ηγεμονία στην Ε.Ε.;

Το πραγματικό λοιπόν δίλημμα είναι αν σε αυτή την “Στρατηγική της λιτότητας, της αδιαφάνειας και των δημοκρατικών ελλειμμάτων” μπορούμε να αντιτάξουμε μια στρατηγική της “Δημοκρατικής και ισότιμης πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης”.

Οι κυρίαρχες δυνάμεις έχουν δύο λόγους για να μην κοιμούνται ήσυχοι.

Ο ένας είναι ότι η στρατηγική τους δεν είναι μόνο ανάλγητη και επικίνδυνη είναι και αδιέξοδη.

Ο δεύτερος είναι ότι οι λαοί της Ευρώπης ως οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της ηπείρου μας, έχουν κατανοήσει ότι οι διαχειριστές όχι μόνο καταστρέφουν ότι δημιουργήθηκε δεκαετίες πριν, αλλά υποθηκεύουν και το μέλλον των επομένων γενεών.

Η ώρα για να απολυθούν από την εξουσία οι διαχειριστές δεν θα αργήσει.

Στέλιος Παππάς

Διαβάστε Περισσότερα »

Το σύνθημα μας είναι "ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΝΤΟΥ." Οι εγγραφές των νέων μελών συνεχίζονται.

Σας γνωρίζουμε ότι τα γραφεία του ΣΥΝ, στην οδό Αναξαγόρα 25, είναι από σήμερα 17/7/12 καθημερινά ανοιχτά (κυρίως από τις επτάμιση μέχρι τις εννέα το βράδυ) για να διευκολύνει όλες και όλους όσους επιθυμούν να συμπληρώσουν την αίτησή τους.
Θα προσπαθήσουμε να είμαστε εκεί κάθε βράδυ (παρά τον καύσωνα και τις καλοκαιρινές διακοπές) για όλο το χρονικό διάστημα μέχρι το Σεπτεμβρη.

        

Διαβάστε Περισσότερα »